«Ο καλλιτέχνης γεννιέται δεν γίνεται… και δεν μιλώ για το πώς μπορεί να διδαχθεί να αποτυπώνει τους όγκους και να αναμιγνύει τα χρώματα. Μιλώ για το ταλέντο να δίνει ζωή σε ένα κομμάτι λευκού καμβά. Γιατί ο καλλιτέχνης δημιουργεί πρώτα μέσα στην ψυχή του και έπειτα φέρνει το δημιούργημά του στο φως με όποιον τρόπο αυτός έχει επιλέξει. Είναι ακριβώς όπως ένας τοκετός. Η ιδέα, η εικόνα, το συναίσθημα της κάθε μέρας σχηματίζονται εντός του μέχρι που να νιώσει έτοιμος να το κοινωνήσει και στον κόσμο. Η Χριστίνα Ζώη αναμφίβολα διαθέτει αυτό το ταλέντο. Οι πρώτοι πίνακές της, που είδα, με άγγιξαν βαθιά. Τα πρόσωπα συγκλονιστικά εκφραστικά να στάζουν θαλασσινό νερό χωρίς να υπάρχουν ζωγραφισμένες σταγόνες. Διαβάζεις μέσα στα μάτια τους όλη τη διαδρομή της ζωής τους ίσως ακόμα και το τέλος τους… Με έναν εκπληκτικό τρόπο αιχμαλωτίζει τις στιγμές και όταν νιώσει έτοιμη να τις μοιραστεί τις ζωγραφίζει δίνοντάς τους διάρκεια μέσα στον χρόνο. Ο πίνακάς της, “Έρωτας”, μου δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα και ένα ρητορικό, μάλλον, ερώτημα με προβλημάτισε: Ο έρωτας εμπεριέχει τον φόβο… ο φόβος εμπεριέχει τον έρωτα; Έχοντας επιλέξει δύο έντονα χρώματα, ένα θερμό, το κόκκινο και ένα ψυχρό, το μπλε, θεωρώ πως κι εκείνη νιώθει το ίδιο δέος μπροστά του. Να φοβηθούμε ή να αφεθούμε στο πιο δυνατό συναίσθημα που τη μια στιγμή μας κάνει να πετάμε και την ίδια στιγμή μπορεί με μανία να μας γκρεμίσει από την πιο ψηλή κορφή; Ο φόβος είναι άφρων σύμβουλος. Ο έρωτας τολμά τα πάντα. Κοινό σημείο τους η αφροσύνη. Το ότι χάνει κάποιος το μυαλό του, σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Η ζωγράφος όμως δίνει έμφαση στο κόκκινο άρα τολμά! Αφήνεται στο πάθος και αυτό είναι διάχυτο στο σύνολο του έργου της. Είναι ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να ζήσει, με όποιο κόστος… Κι ενώ αφήνεται ακούει τη μουσική της ζωής που την καλεί στην δημιουργία. Τα μάτια, η μύτη και το στόμα δεν σκεπάζονται από το κόκκινο άρα όλες οι αισθήσεις είναι σε εγρήγορση. Ετοιμοπόλεμες να νικήσουν ή να νικηθούν γιατί ο έρωτας είναι πόλεμος. Είναι μια αρχέγονη κραυγή επιβίωσης που ενώνεται στο πάντα. Που παρασύρει, πονάει, ματώνει, εγκληματεί μα παραμένει σαγηνευτικός, δελεαστικός, συναρπαστικός και ακαταμάχητος. Η μάχη μαζί του είναι πάντα χαμένη μα παρόλα αυτά αφηνόμαστε να μας σκοτώσει… αφηνόμαστε στην μουσική του όπως ακριβώς αποτυπώνεται στον πίνακα της Χριστίνας Ζώη, με το κλειδί του σολ να υποκαθιστά τα αυτιά. Οι στιγμές στον χρόνο μοναδικές και ανεπανάληπτες και είναι σημαντικός ο χρόνος για την ζωγράφο γιατί η ίδια λέει: Το χρώμα είναι εκεί… στην άκρη του χρόνου”
Ευδοκία Σταυρίδου, Συγγραφέας 17/04/2018