«Η Χριστίνα Ζώη είναι μια ανήσυχη ζωγράφος με επιλογές που ποικίλουν μεταξύ εξπρεσιονισμού, φωβισμού αλλά και αφηρημένης-γεωμετρικής τέχνης. Η βάση της είναι ρεαλιστική. Η σκληρή όψη της πραγματικότητας δεν τη φοβίζει, την εμπνέει και αποτελεί για την ίδια την κινητήριο δύναμη για αφύπνιση του κοινού. Οι φω­βιστι­κές προεκτάσεις της προσωπογραφικής ζωγραφικής της κατά βάση ακολου­θούν τη νόρμα των «παραδοσιακών» εκπροσώπων του εν λόγω ρεύματος. Το καλ­λι­τεχνικό αποτύπωμα της, δηλαδή, από τη μια πλευρά, όσον αφορά τα χρώ­ματα φέρει ενίοτε ομοιότητες με έργα του Matisse (La femme au chapeau, 1905), και από την άλλη, αναφορικά με την υφή, την ένταση και το πάχος των περι­γραμμάτων με έργα του Kees van Dongen (Femme au grand chapeau, 1906). Βε­βαίως, οι καμβάδες της ενέχουν τη δυναμική μιας εξελισσόμενης και πολλά υπο­σχό­μενης πορείας που δύναται να αγγίξει τις νεο-φωβιστικές φόρμες του Kévin Bray, όπως αυτές παρουσιάστηκαν στο διεθνές περιοδικό τέχνης Numéro του ογδόου τεύχους, τον Ιούλιο του 2021. Δεν είναι, όμως, μόνο η προσωπογραφία ή το γαλήνιο υπόστρωμα της νεκρής φύ­σης που την προικίζουν με συνεχόμενη καλλιτεχνική μάνητα. Είναι, επίσης, το πα­ρεξηγημένο, από πολλούς κριτικούς, αφηρημένο. Εδώ, η εικαστικός στρέφει πα­ράλ­ληλα το βλέμμα της προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις: σε εκείνην όπου κυριαρχούν τα πάσης φύσεως γεωμετρικά μοτίβα, και σε εκείνη όπου κυριαρχεί το χρώ­μα. Μάλιστα, ορισμένες φορές αυτές οι δύο εμπλέκονται, και τότε η όποια κυ­ριαρχία, φαινομενικά, ανατρέπεται. Ομολογουμένως, αγαπάει, μάλλον προτιμάει περισσότερο, τους γήινους τόνους, και την κορωνίδα αυτών, το χρυσαφί. Το χρυσό, άχρονο τοπίο, διαθέτει κάτι από το μεγαλειώδες φόντο των βυζαντινών ψη­φιδωτών. Για τη Ζώη το μεγαλειώδες βρίσκεται τωόντι ακόμα και σε μια φαρδιά μονόχρωμη ζώνη, αρκεί να σε καθηλώνουν το χρώμα και η υφή καθώς ουδέποτε η ίδια αρνή­θηκε πειρα­ματισμούς με στοιχεία από τον σουπρεματισμό της ρωσικής πρω­τοπορίας της περιόδου 1910 –1930. Ασφαλώς, ως σπουδάσασα στην Καλών Τεχνών δεν αρνήθηκε ούτε έναν πιο περίτεχνο εξωραϊσμό, ο οποίος κινείται προς τον ρωσικό κυβισμό. Με άλλα λόγια, η Ζώη δοκιμάζει τις αμφίρροπες δυνάμεις της επί των αφηρημένων εικαστικών, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τα χρώματα και τα μοτίβα σε μεταβατικές εποχές -όπως η αυτή που διανύουμε σήμερα- δεν πρέπει να κατατάσσονται σε κατηγορίες με κριτήρια του τύπου «άσπρο-μαύρο», κατά τα παλαιότερα πρότυπα».

Γεώργιος Ορφανίδης
Ιστορικός & Θεωρητικός Τέχνης

Nudes

Portraits

Abstracts

Life

Compositions

Landscapes