«Η Χριστίνα Ζώη είναι μια ανήσυχη ζωγράφος με επιλογές που ποικίλουν μεταξύ εξπρεσιονισμού, φωβισμού αλλά και αφηρημένης-γεωμετρικής τέχνης. Η βάση της είναι ρεαλιστική. Η σκληρή όψη της πραγματικότητας δεν τη φοβίζει, την εμπνέει και αποτελεί για την ίδια την κινητήριο δύναμη για αφύπνιση του κοινού. Οι φωβιστικές προεκτάσεις της προσωπογραφικής ζωγραφικής της κατά βάση ακολουθούν τη νόρμα των «παραδοσιακών» εκπροσώπων του εν λόγω ρεύματος. Το καλλιτεχνικό αποτύπωμα της, δηλαδή, από τη μια πλευρά, όσον αφορά τα χρώματα φέρει ενίοτε ομοιότητες με έργα του Matisse (La femme au chapeau, 1905), και από την άλλη, αναφορικά με την υφή, την ένταση και το πάχος των περιγραμμάτων με έργα του Kees van Dongen (Femme au grand chapeau, 1906). Βεβαίως, οι καμβάδες της ενέχουν τη δυναμική μιας εξελισσόμενης και πολλά υποσχόμενης πορείας που δύναται να αγγίξει τις νεο-φωβιστικές φόρμες του Kévin Bray, όπως αυτές παρουσιάστηκαν στο διεθνές περιοδικό τέχνης Numéro του ογδόου τεύχους, τον Ιούλιο του 2021. Δεν είναι, όμως, μόνο η προσωπογραφία ή το γαλήνιο υπόστρωμα της νεκρής φύσης που την προικίζουν με συνεχόμενη καλλιτεχνική μάνητα. Είναι, επίσης, το παρεξηγημένο, από πολλούς κριτικούς, αφηρημένο. Εδώ, η εικαστικός στρέφει παράλληλα το βλέμμα της προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις: σε εκείνην όπου κυριαρχούν τα πάσης φύσεως γεωμετρικά μοτίβα, και σε εκείνη όπου κυριαρχεί το χρώμα. Μάλιστα, ορισμένες φορές αυτές οι δύο εμπλέκονται, και τότε η όποια κυριαρχία, φαινομενικά, ανατρέπεται. Ομολογουμένως, αγαπάει, μάλλον προτιμάει περισσότερο, τους γήινους τόνους, και την κορωνίδα αυτών, το χρυσαφί. Το χρυσό, άχρονο τοπίο, διαθέτει κάτι από το μεγαλειώδες φόντο των βυζαντινών ψηφιδωτών. Για τη Ζώη το μεγαλειώδες βρίσκεται τωόντι ακόμα και σε μια φαρδιά μονόχρωμη ζώνη, αρκεί να σε καθηλώνουν το χρώμα και η υφή καθώς ουδέποτε η ίδια αρνήθηκε πειραματισμούς με στοιχεία από τον σουπρεματισμό της ρωσικής πρωτοπορίας της περιόδου 1910 –1930. Ασφαλώς, ως σπουδάσασα στην Καλών Τεχνών δεν αρνήθηκε ούτε έναν πιο περίτεχνο εξωραϊσμό, ο οποίος κινείται προς τον ρωσικό κυβισμό. Με άλλα λόγια, η Ζώη δοκιμάζει τις αμφίρροπες δυνάμεις της επί των αφηρημένων εικαστικών, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τα χρώματα και τα μοτίβα σε μεταβατικές εποχές -όπως η αυτή που διανύουμε σήμερα- δεν πρέπει να κατατάσσονται σε κατηγορίες με κριτήρια του τύπου «άσπρο-μαύρο», κατά τα παλαιότερα πρότυπα».
Γεώργιος Ορφανίδης
Ιστορικός & Θεωρητικός Τέχνης
